Hoe ik er de vorige keer in ging, bij mijn zoontje, was totaal anders dan deze keer. De eerste keer durfde ik amper te hopen dat het zou lukken. Ik had denk ik faalangst en heb het onderschat. Ik zei "we zien wel of het kan bij mij of niet". Ik was onwetend en had weinig mensen om me heen die het al hadden gedaan. Zeker niet van dichtbij gezien of gehoord. Eigenlijk had ik gewoon geen flauw idee als ik er nu op terug kijk. Maar toen kreeg ik F. in mijn handen, bloot op mijn borst en ontstond een oernatuurlijk verlangen...
Door de schrik van de bevalling, onwetendheid en/of omdat hij niet goed aanhapte kwam de melk niet snel op gang. Ik gaf dit aan bij mijn kraamhulp die zichzelf had uitgeroepen tot "borstvoedingsconsulente" en pretendeerde dat ze er alles van wist. De nieuwbakken, gehavende, uitgeputte en overrompelde moeder die ik was in mijn kraamweek vertrouwde haar. En daar is veel mis gegaan wat mijn slechte voorbereiding nog goed had kunnen maken.
Ik werd niet serieus genomen, kreeg weinig uitleg over het aanleggen en we begonnen meteen met een tepelhoedje. De melk kwam niet of amper, mijn zoontje viel teveel af en ik kreeg stress. Het drinken aan de borst deed pijn, maar werd afgedaan als "toeschietreflex", wat het achteraf helemaal niet was. De melk was er amper en ik had geen stuwing. Ik dacht dat ik daar gelijk in had, maar mijn "borstvoedingsconsulente" wist het beter... ik hoefde echt nog niet te kolven zei ze. Maar mijn zoontje kreeg amper iets binnen, was uitgeput en had wél een te kort lipbandje en tongriempje, terwijl zij vond van niet. Ik ging ook nog eens door de grond van de pijn. (waar die pijn door kwam lees je in mijn tweede borstvoedingsavontuur) Ik vertrouwde op haar en niet op mijn moederhart...
Pas op dag 5 ging ik kolven en toen pas zonk het in. Dit was dus toeschietreflex! Dit was dus stuwing! Mijn zoontje groeide langzaam via een flesje, op mijn melk. Hij werd gekliefd. Hij was woest en gefrustreerd aan de borst en ik heb me nog nooit zo intens uitgeput gevoeld na 48 uur om de 2 uur gevoed én gekolfd te hebben... Uitgeput tot op het bot.
Ik legde af en toe nog aan, maar mijn zoontje begon te weigeren en mijn mentale gesteldheid en vermoeidheid zaten ook niet mee. Ik wilde niet meer. Ik had het gevoel dat ik moest kiezen voor een rustige kraamtijd waarin ik kon opladen. Ik kon niet meer. Ik besloot tot 12 weken te kolven en dat in een fles te blijven geven. Ik bouwde in de tussentijd langzaam af en kreeg een borstontsteking en pijnlijke kloven.
De keuze voor fulltime kolven was voor toen de fijnste oplossing en ik ben nog altijd blij dat we die keuze, voor die situatie, toen maakten. Ik wilde rust en mijn baby leren kennen in plaats van spanning en kolven. Ik stond stijf van de stress en was op. Ik wilde een roze wolk, al was die inmiddels wel aan mij voorbij gedreven.
Na een soort klein rouwproces met veel tranen besloot ik dat het niet lukte. Hij voelde wat verder weg met een fles dan aan de borst. Maar het ging niet meer. Ik was onvoorbereid, geschrokken van de bevalling en uitgeput. Ik was onzeker en had een vreselijke kraamweek door de dominante kraamverzorgende (over wie ik achteraf meer vervelende verhalen hoorde) gehad. Het was goed zo.
Ik heb me er nog lange tijd verdrietig bij gevoeld als ik er aan dacht. Ik miste het zo! Ik vond het moeilijk om met zijn fles tussen borstvoedende vriendinnen te zitten, dat steekt op zo'n moment zo hard. Toch was ik ook trots op mijn inzet en het fulltime kolven. Ik had veel geleerd en hoopte op ooit een tweede kans. Het deed pijn, maar we gingen door en genoten van ons heerlijke kleine jongetje!
Dit was mijn eerste borstvoedingsavontuur. In een volgende blog deel ik het tweede borstvoedingsavontuur dat ik mee mocht en mocht maken en wat wèl slaagde en waarom!
Hoe was de jouwe? En herken je dingen uit mijn verhaal?
Lees hier het tweede borstvoedingsavontuur dat wel slaagde maar ook een aantal hobbels kende.
Comments